Wielkie poruszenie - Pojałtańskie narracje migracyjne w kulturze polskiej

Powojenne przemieszczenia ludnosci, których geneze potocznie kojarzy sie z konferencja w Jalcie, objely po samej stronie polskiej - w bezdusznym zaokragleniu -okolo szesciu milionów osób, co stanowilo wówczas z grubsza prawie 1/3 ogólu populacji kraju. Liczby owe mówia same za siebie: to jedno z najwiekszych zbiorowych doswiadczen spoleczenstwa polskiego po II wojnie swiatowej i jako takiemu nalezaloby mu przypisywac charakter fundacyjny.
Zadaniem, jakie sobie w tej ksiazce stawia Kinga Siewior, jest zas próba zweryfikowania, czy jest to zarazem jedno z najwazniejszych powojennych doswiadczen spoleczenstwa polskiego i czy bylo/jest/mogloby byc rozpatrywane w swietle owej fundacyjnosci. Interesuje ja to, w jaki sposób przedstawiano powojenne migracje polskiej ludnosci na zachód na przestrzeni ostatnich kilkudziesieciu lat i jak przedstawia sie je dzis oraz jakie miejsce i role w konstruowaniu polskiej tozsamosci zbiorowej przypisywalo sie im kiedys, a jakie przypisuje sie obecnie.
Ujmujac rzecz inaczej: w niniejszej ksiazce autorka pyta, czy polskie spoleczenstwo mozna okreslic mianem spoleczenstwa (post)migracyjnego.