Cyfrowa semiopoetyka

"Cyfrowa semiopoetyka" ukazuje zmiany, jakie dokonaly sie w sposobie istnienia znaku, tekstu i dyskursu w srodowisku cyfrowym. Charakteryzuje specyfike tekstu i dyskursu, które ksztaltowane sa cyfrowo. Opisuje i nazywa istotne przemodelowania w strukturach tekstowych (np. narracji, figurach) obecne w cyfrowych reprezentacjach tych struktur. Prezentuje nowe figury i strategie tekstowe oparte na ruchu i interaktywnosci.
Dowodzi, ze u podstaw tych przemian leza budowa i wlasnosci znaku cyfrowego, rózniacego sie od innych znaków, przy czym zaistnienie tej róznicy bylo mozliwe dzieki rozwojowi i wlasnosciom technologii cyfrowych. Ukazuje, ze znak cyfrowy wyznacza nowa sytuacje semiotyczna tekstu prowadzaca do zmian w jego poetyce, w tym zwlaszcza wspóltworzacym ja aspekcie komunikacji. Wskazuje na nierozerwalnosc aspektów semiotycznego, poetycznego (znaczeniotwórczego, kreacyjnego) i komunikacyjnego tekstu i dyskursu.
Na materiale utworów cyfrowych (zwlaszcza e-literatury) charakteryzuje elektroniczna literackosc. Buduje teorie tekstu i dyskursu cyfrowego wspóltworzacych kulture metawersu.